Wyszło długo, ale jak komuś chce się poczytać :) Dosyć, chaotycznie, ale takiż jest też sam film.

:

Film w pełni i urodzajnie wpływający na wyobraźnię. Podobał mi się surrealistyczny sposób przekazania głównego tematu przez tegoż reżsera, mimo iż nie przepadam za jakimś takim przepychem i patosem artystycznem, w dodatku dosyć dziecinnym i bajkowym, to w tym jednak przypadku, było to, moim zdaniem, w pełni usprawiedliwione i wprost konieczne aby oddać odrealniony świat psychiki i wyobraźni głównego bohatera zmagającego się z rzeczywistością i przeżywającego chwiejący się w nim dramat wewnętrzny.

Przedstawienie konfrontacji dziecięcej fantazji bohatera, mimo już starszego wieku, z rzeczywistością środowiska ludzi, w którym dane mu było zaistnieć i razem współżyć, i, o zgrozo, zakochać się. Wynik tego ostatniego jest koszmarny. Bohater zaczyna zmagać się z własną słabością, głównie nieśmiałością, niepewnością, a przede wszystkim nieodwzajemnego uczucia, bez którego boi się podjęcią określonych kroków w rzeczywistości, i których nie jest jeszcze do końca świadom poprzez brak praktyki i obeznania. Osobnik nie jest typem alfa, nie umie narzucić własnej osobowości, kobiecie owej zaimponować, przekonać do siebie, bo ona szuka kogoś innego, toteż będąc betą zaczyna cierpieć, a jego cierpienia potęguje fakt, iż nie uzyskuje żadnej zachęty z jej kobiecej strony, ze strefy własnych marzeń. Natyka tylko na chłód i litość przez co załamuje mu się światopogląd i w życiu, w którym i tak już jest zagubiony, gubi się coraz bardziej. Cierpienie to jest jednak oddane w tym obrazie w sposób bardzo autorski, bardzo, a to bardzo oryginalny, nie w sposób, w pełni, dramatyczny. Jest tu i ukazanie przegnębiającego smutku, iście tragicznego cierpienia, ale ten przepych ciekawej i soczystej kolorystyki i wytworów fantazji bohatera oraz własnych ciekawych filozofii tłumi ten mroczny dramat i wypełnia go w pewnym sensie komizmem, powstaje przez to nowa, ciekawa forma, która towarzyszy przez cały czas trwania filmu i kadry nimi wypełnia, bo właśnie mimo tego faktu iż film porusza problem tragiczny, bardzo nawet stwierdziłbym, mroczny to jest on zniwelowany i polany poprzez bajkową wyobraźnę, która tłumi jego ciemną stronę i daje bohaterowi tchnienie życia, a zarazem mu je odbiera.

Ucieka więc cały czas w świat fantazji, będacy jego przepięknym azylem. Tam uwypukla obraz wybranki. Zaczyna kochać wytwór fantazji, co przelewa się też w rzeczywistość, udając że kocha się w jej realnym obrazie coraz bardziej, a przybliżając jej obraz w wyobraźni oddala ją samą w rzeczywistości. Wydawać by się mogło, że jedyne co przytrzymuje go jeszcze przy życiu to jest ta jego właśnie bajkowa wyobraźnia, a jednocześnie, paradoksalnie, oddala ona jego od zupełnej realności. Jest ona jakby jego tchnieniem życia mimo iż zabiera ona mu życie własne. Jego jawa to w pewnym sensie ciągnąca się przez cały czas fikcja.

Dlatego iż nie widzi żadnego realnego bodźca, które uświadomiłoby mu, że jest czegoś wart dla swojej wybranki ucieka w świat wyobraźni, ale nawet jak coś zauważy, coś z jej strony znadinterpretuje to zaczyna zataczać błędne koło. Bo już nawet niewielki, lekko miły bodziec od niej w świecie rzeczywistym powoduje u niego lawinę pięknego, związku soczystego, w jego wyobraźni. Chcąc naprawić rzeczywistość zaczyna od wyobraźni. Spowodowane to jest jego własnymi słabościami.

Niesamowicie to wszystko zostało przedstawione, jak miesza mu się fikcja z rzeczywistością. Jak w swojej wyobraźni kreuje realistyczne obrazy ich wspólnego szczęścia i zrozumienia, tak też w rzeczywistośći odczuwa do końca nieuświadomioną zazdrość. Miłość, nadzieje, ból i cierpienie. Jawa wyimaginowana. Rządzą nimi ekstremalne uczucia, huśtawka rzeczywistości i marzeń. Miesza mu się wszystko. Zaciera mu się granica pomiędzy rzeczywistością, a zjawą, a i kolejną i jeszcze kolejną zjawą.

Jego fobie pokazane są w spektakularny sposób. Film oryginalny, wart na pewno uwagi. Do mnie trafił i w pamięć mi zapadł, może dlatego, a pewnie tylko dlatego, że przeżyłem w życiu podobny epizod. Piękne kino oddające realia niekontrolowanej i nieokiełznanej ucieczki w świat fantazji, choć z początku w pewien sposób przekaz samą formą może wydawać się irytuący, to jednak jednocześnie jest on i zadziwiający i satysfakcjonujący. Ciekaw jestem co ukształtowało wytwory wyobraźni samego reżysera, pewnie bogate w dzieciństwo zabawki, może jakieś własnoróbki.

Film raczej mału osobom się spodoba, jest w pewien sposób ekstremalny. Bardzo osobisty, mało komercyjny.